Czasu jest coraz mniej. Stuletnie dęby Puszczy wciąż padają. To jak robienie desek z ołtarza Wita Stwosza
https://oko.press/czasu-coraz-stuletnie-puszczy-wciaz-padaja-robienie-desek-oltarza-wita-stwosza/
Każdy powalony starodrzew jest jak kartka wyrwana z Kroniki Spuścizny Polskiej w Dziedzictwie Ludzkości. To przecież nie jest zbyt gruba księga. Jako jej depozytariusze, a nie właściciele, powinniśmy ją zachować dla przyszłych pokoleń - 200 artystów apeluje do premier i prezydenta o zaprzestanie wycinki Puszczy Białowieskiej
O pilną interwencję i natychmiastowe zatrzymanie dewastacji Puszczy BIałowieskiej apeluje do premier Szydło i prezydenta Dudy blisko 200 artystów, naukowców i dziennikarzy, w tym osoby tej miary, co Agnieszka Holland, Olga Tokarczuk, Jerzy Stuhr, Monika Sznajderman, Andrzej Stasiuk, Kora Jackowska, Andrzej Friszke, Jerzy Bralczyk, Paweł Pawlikowski, Jerzy Skolimowski, Kayah, Maria Peszek, Adam Wajrak. Puszcza, ostatni naturalny las Europy na nizinie zasługuje raczej na centrum nauki, choćby takie jak warszawski Kopernik, niż na nowy plan cięć – piszą. Oto pełen tekst apelu:
–
Zwykły obywatel rzuca panu prezydentowi kilka myśli o genie zdrady
http://wyborcza.pl/7,95891,21777493,zwykly-obywatel-rzuca-panu-prezydentowi-kilka-mysli-o-genie.html?utm_source=facebook.com&utm_medium=SM&utm_campaign=FB_Gazeta_Wyborcza
Panie Andrzeju Dudo!
Zaskoczę Pana i od razu się przyznam! Niestety, zdrada jest wpisana w historię mojej rodziny. Mój Ojciec, zamiast bohatersko polec na wojnie, dostał się we wrześniu 1939 roku do niewoli. Po wyjściu z oflagu i krótkim okresie walki w Armii Krajowej nie przyłączył się entuzjastycznie do „żołnierzy wyklętych”, aby zabijać rodaków, a na koniec dać się zamknąć w kazamatach UB, lecz zaraz po wyzwoleniu pojechał z rodziną do Wrocławia, aby „przywracać Macierzy Ziemie Odzyskane”. W 1950 r. wraz z Matką, posłuszni zdradzieckiej władzy ludowej, na jej polecenie karnie wrócili do Warszawy i uczciwie pracowali – nie ma co ukrywać – dla dobra Polski Ludowej.
Żadnego sabotażu, żadnej akcji szpiegowskiej na rzecz zachodnich mocarstw.
A ja... Nie zdając sobie sprawy, że od niemowlęctwa przesiąkłem miazmatami zdrady narodowej, pełnymi garściami już od czasów szkolnych czerpałem z ochłapów, jakie władza ludowa rzucała mnie, przyszłemu kolaborantowi komunizmu. Bo to i szkoła w pałacu, który został zabrany przedwojennemu właścicielowi, kolonie, półroczne darmowe sanatorium w Kołobrzegu. Żeby tylko to! W latach 50. zostałem wcielony do „czerwonego harcerstwa” i na zbiórkach opłakiwałem śmierć Józefa Stalina i Bolesława Bieruta. Dalej było już tylko gorzej.
Rodzice, kontynuując zdradziecką działalność, posłali mnie do elitarnego liceum im. T. Reytana w Warszawie. A w mojej klasie: syn ambasadora Polski w Moskwie, syn członka Biura Politycznego Komitetu Centralnego PZPR, syn pierwszego premiera Polski Ludowej. Nie mogło to nie mieć wpływu na wrażliwą młodzieńczą psychikę.
Wprawdzie należałem do słynnej Czarnej Jedynki, ale nie mogło to zrównoważyć rujnującego efektu niewłaściwego towarzystwa.
Potem studia... Darmowe, z książkami i skryptami za grosze. Z obiadami w studenckiej stołówce po 5,20 zł. Nie drgnęła mi ręka wyciągana po talerz z kotletem pożarskim, który nie był przecież niczym innym jak przynętą na haczyku reżimu komunistycznego. I te studenckie obozy wojskowe, na których karnie wieczorami oglądaliśmy „Dziennik Telewizyjny”. Mój Boże! Zamiast po cichu gromadzić materiały wybuchowe, do których jako saper miałem dostęp, wdawałem się w pogawędki z żołnierzami radzieckimi, którzy stacjonowali opodal naszej jednostki w Modlinie.
A pochody pierwszomajowe? Nie ma co ukrywać, w wielu z nich uczestniczyłem ze swoją uczelnią i to bez specjalnego obrzydzenia. Nie wiem, czy będzie to przez Pana poczytane na moją korzyść, ale na moment wynurzyłem się z otchłani swego zaprzaństwa, aby wziąć udział w strajkach studenckich 1968 roku. Nie trwało to jednak długo - zaraz po nich oddałem się bez reszty radosnemu studenckiemu życiu pod płaszczem opieki komunistycznej władzy.
A potem praca zawodowa. I znowu zdrada za zdradą, zaprzaństwo i targowica. Bo co zrobiłem projekt – jakoś tam wzbogacałem nim Ludową. Zamiast wysadzać pomniki, palić komitety partii albo organizować zamachy na obcą naszemu narodowi władzę, potulnie siedziałem przy rajzbrecie, kreśląc swoje rysunki i słuchając reżimowego radia. Nie wzbudzał mojej refleksji fakt, że co roku dostawałem wczasy za grosze, kolejne premie i awanse. Kolaboracja stała się moim żywiołem.
Doszło do tego, że zamiast z obrzydzeniem odrzucić propozycję, chwyciłem 130 dol., którymi Gierek nagradzał społeczeństwo i – wyjechałem na Zachód. Ale nie zostałem na nim, aby knuć przeciw komunistycznej władzy, jak robiło to wielu moich uczciwych rodaków, ale pokornie, po dwóch tygodniach zwiedzania, wróciłem.
W ciągu swojego życia popełniłem jeszcze bardzo wiele uczynków, które dzisiaj pozwalają osobie będącej na stanowisku PrezydentaRzeczypospolitej nazywać mnie potomkiem zdrajcy i zdrajcą. I gdybym tych przestępstw dokonywał, będąc członkiem PZPR! Ale nie! Gen zdrady tak dominował nad wszystkimi innymi, że legitymacja partyjna nie była mi potrzebna. Zdradzałem zupełnie bezinteresownie.
A teraz poważnie. Minęło 28 lat od odzyskania przez Polskę pełni wolności.
To tak, jakbyśmy znaleźli się w 1973 roku – 28 lat po wojnie. Czy wówczas (wczesny Gierek) komukolwiek przychodziło do głowy, aby rozliczać i piętnować ludzi za zachowania w czasie okupacji? A przecież ludzie zachowywali się różnie.
Pan, Panie Andrzeju Dudo, nie jest i nigdy nie będzie moim prezydentem. Więc jest mi doskonale obojętne, co Pan jako prezydent mówi. Ale nie zgadzam się, aby przez to, że los kazał nam żyć w określonym systemie, ktokolwiek nazywał mojego Ojca, Matkę czy mnie - zdrajcą. Całe życie zachowywałem się uczciwie i nie sądzę, żebym wyrządził mojemu krajowi czy rodakom krzywdę.
Pan od dwóch lat współdziała czynnie lub przez zaniechanie w niszczeniu mojej ojczyzny, jej ustroju, o który tak wielu ludzi walczyło. Więc kto z nas dwóch ma prawo do krytyki i używania epitetów?
***
Z żalem nie przyjmuję orderu - list do polskiej ambasady w Paryżu
http://wyborcza.pl/7,95891,21685819,z-zalem-nie-przyjmuje-orderu.html
Szanowny Panie!
Kwituję odbiór listu Pana z 12 kwietnia 2017 r., z którego dowiedziałam się, że Prezydent Polski zaszczycił mnie tytułem Kawalera Orderu Zasługi RP.
Jeśli przyczyną mojego odznaczenia był mój udział przez wiele długich lat w walce o wolność Polski, to ta właśnie przyczyna każe mi odznaczenie odrzucić.
Niezliczone gwałty na wolności i zasadach demokracji, których obecna Polska jest teatrem, nietolerancja i nienawiść podniesione do rangi cnót, podeptana zasada rozdziału państwa od Kościoła, zniesienie prawa do aborcji, rozpasany nacjonalizm, legalizacja ruchów parafaszystowskich, ONR-u i Młodzieży Wszechpolskiej, kategoryczna odmowa przyjęcia ofiar wojny syryjskiej – listę można by ciągnąć – splugawiły naszą walkę. Polska wpadła w ręce partii, którą mogłabym tylko zwalczać. Odznaczenie nadane takimi rękami zamienia się w zniewagę. Nie przyjmuję go.
Proszę mi wierzyć, Panie chargé d’affaires, że czynię to z wielkim żalem.
Zrozumie Pan, nie wątpię, że podzielę się niniejszą decyzją z redaktorem naczelnym „Gazety Wyborczej” Adamem Michnikiem, moim przyjacielem i inspiratorem przez wszystkie minione lata.
Z należnymi wyrazami
* Annette Laborey – w latach 70. i 80. XX wieku prowadziła w Paryżu Fondation pour une entraide intellectuelle européenne wspierającą niezależnych intelektualistów z Europy Środkowo-Wschodniej rządzonej wówczas przez komunistów. List, który publikujemy, Laborey wysłała Dariuszowi Wiśniewskiemu, chargé d’af-faires Ambasady Polskiej w Paryżu.
Subskrybuj:
Posty (Atom)